nire ipuina

“APO TRISTEA“


Behin batean, Apo txiki bat zegoen putzu batean. apoa triste zegoen, zeren, putzua ez zeukan urik.
Apoa itzalak bilatzen hasi zen, ez zuen aurkitzen itzalik, eta harri baten atzean jarri zen eta negarrez hasi zen.
- Nork ari da egiten?
- Inporta zaizu?
- Ba ez, baina nik norbait negar egiten ikusten badut, berarengatik preokupatiko naiz.
- Ez, ez zait ezer pasatzen, eske, ez dut putzu bat, itxal bat, URA! Ez dut aurkitzen ezer!
Horrela bi opeak hasi ziren ibilka, ea putzu bat, itxala, ura bilatzen.
Soinu arraro bat entzun zuten, gizon bat zen! Bi apoak hasi ziren korrikan, izkutu arte. Eguna pasatzen ari zen eta gaua etortzen. Leku bat artean leku lehor eta hotsa aurkitu zuten. Gauean hots asko hasi zen egiten, apoak elkartu ziren beroa emateko.
Goizean, altza ondoren, berehala jarri ziren ura bilatzen. Bila ke te bila, iguana bat aurkitu zuten, apoak galdetu zioten:
- Badakizu non dagoen putzu bat urarekin?
- Bai, segiezadazue...
Eta apoak segi egin zioten. Iguana bi ordu egon zen bultaka ematen. Apoak hasi ziren korrika, korrika… Galdu zuten, iguanari ez zuten gehiago ikusi, oraindik, gaua etorri zen eta lo egitera joan ziren.
Hurrengo egunean ibiltzen hasi ziren. Kobazulo batean sartu ziren eta… iguana zegoen:
- Ez da egia nik nekiela non zeuden kobazuloak…
azkenean, apoak itxala, ura eta janaria aurkitu zuten.